Schrijven

Al sinds mijn achtste schrijf ik. Het begon met artikelen voor de schoolkrant voor de basis- en middelbare school, en enkele (langere) verhalen die ik altijd op de typemachine van mijn opa typte wanneer ik bij hem logeerde. Ik ben pas echt serieus begonnen met schrijven vanaf mijn twintigste. Ik heb toen (ook) mijn eerste boek (als vierde uitgegeven) geschreven genaamd 'Subject100X'.

Ik ben 'in de psychiatrie' beland door twee psychosen en vanaf dat moment ging ik gedichten, columns en artikelen schrijven voor bladen zoals Open Geest (vereniging Anoiksis) en Foolcolor over mijn ervaringen en over hoe de psychiatrie anders kan. Dit doe ik nog steeds. Ik heb sinds ongeveer een jaar een vaste rubriek op PsyBlog die mij hiervoor benaderd heeft. Ik heb sinds kort ook een blog, waarin ik schrijf over mijn ervaringen in de psychiatrie en over hoe de psychiatrie anders kan.

Tot mijn grootste blijdschap heb ik zes boeken kunnen uitgeven, waarvan twee gaan over mijn psychosen.


Overzicht boeken geschreven door Diana Wolsink-van Landeghem

Het Goede, het Kwade en Zelfvertrouwen

Het Goede, het Kwade en Zelfvertrouwen

Dit boek gaat over jou en mij, gesymboliseerd door de witte engel op de voorkant van het boek. De witte engel met de prachtige witte vleugels en het glimmende zwaard in haar hand. Heen en weer getrokken en bijna verscheurd tussen en door de krachten van Goed en Kwaad, staat ze nu voor de Hemelpoort: de poort naar Zichzelf. Het boek gaat over dualiteit en non-dualiteit. Over sterfelijkheid (hier op aarde) en Eeuwigheid (sereniteit, vrede, oneindige Liefde, Leven, God...). Over dood en wederopstanding. Over Diana's psychotische ervaring in 2007.

Te bestellen bij Boekscout

De Reis Naar...

De Reis Naar...

De Reis Naar... bestaat uit vier tijdreisverhalen. In het eerste verhaal reist een vrouw van 2011 naar 1202 en komt daar in een klooster terecht. In het tweede verhaal reist een andere vrouw van 2011 naar 1820, vanwaar ze de tijdlijn drastisch verandert. In het derde verhaal reist een vrouw van 2011 naar 1942, waar zij in het Adelaarsnest van Adolf Hitler belandt. In het laatste verhaal komt een boer uit 602 per ongeluk in 2011 terecht, met alle gevolgen van dien. In de verhalen is met veel dingen rekening gehouden, waaronder taalbarrières en een nieuwe parallelle wereld.

Te bestellen bij Boekscout

Van Psychose naar Herstel

Van Psychose naar Herstel

Hoe is het om een psychose te hebben? Wat als je daardoor denkt de nieuwe Christus te worden? Diana vertelt over haar psychotische ervaring in 2009, de behandelingen die daarop volgden en haar herstel in de jaren daarna. Ze laat je in dit boek ervaren hoe het is om een psychose te hebben, maar ze laat ook weten hoe je daar weer uit kunt komen.

Te bestellen bij Boekscout

Subject 100X

Subject 100X

Diana van Landeghem doet verslag van de tijd waarin ze aan vier medicijnenonderzoeken meedeed. Ze deed aan de onderzoeken mee voor het avontuur, de spanning, maar ook vanwege de hoge beloningen. Diana had last van heftige bijwerkingen, de onderzoeken hadden veel invloed op haar psychische en fysieke welbevinden. Hoe gaat zo'n onderzoek in zijn werk? En wat doet het met je? Je leest het in Subject 100X.

Te bestellen bij Boekscout of bij mij

Gedichten van een psychose-gevoelige vrouw

Gedichten van een psychose-gevoelige vrouw

Gedichten over psychosen, opnames, trouwen, vrede, midgetgolf en meer.
Diana Wolsink-van Landeghem lijdt aan een psychosegevoeligheid en schrijft hier gedichten over. De meeste gedichten heeft ze het afgelopen jaar geschreven. Sommige rijmen, andere niet. Het leek haar toch leuk om ze allemaal te plaatsen. De gedichten gaan soms over zware onderwerpen, maar Diana weet er altijd een lichte en humoristische draai aan te geven. Dit boek is een aanrader voor iedereen, zowel lotgenoot als niet-lotgenoot, hulpverlener als niet-hulpverlener.

Te bestellen bij Boekscout

Fragment uit "Gedichten van een psychose-gevoelige vrouw"

Geheugen voor mijn brein

Ik wil RAM geheugen voor mijn brein
zodat ik stressbestendiger kan zijn
en ik meer kan gaan doen
en misschien wel gaan verdienen mijn eigen poen!

Ik wil echt meer geheugen
dan zal ik meer deugen
nu leef ik zo bescheiden
en moet vaak zo lijden

Ik wil een brein met meer RAM
zodat ik veel meer aan kan
en staan op beide benen
en veel kan ondernemen!

Ik zou mijn eigen bedrijf willen starten
dat speelt mij nu parten
ik zou zoveel willen beginnen
en mijn aanstaande meer beminnen

Ik zou op wereldreis gaan
en toch op beide benen blijven staan
voor mijn eigen geld werken
en in mijn vrije tijd aansterken

Ik zou zoveel willen doen
maar ik heb nu zo weinig poen
omdat ik heb dit brein
ze geeft me vaak venijn
ik wil vrij zijn

Maar ik moet het simpel houden
dan kan ik alles volhouden
dan gaat het goed
en dat is hoe het moet

Het is niet veel wat ik doe
mijn brein raakt snel moe
maar ik kan genieten!
wanneer ik de stress kan afgieten

Ik heb allemaal doelen
maar moet me vooral goed voelen
alles, dus, stap voor stap
niet lopen op een te steile trap

Ik probeer te houden van mijn brein
zodat ik gelukkiger kan zijn
en te leven met de dag
niks MOET alles MAG

Een simpel en bescheiden leven
waarin anderen en ik elkaar veel kunnen geven
genieten van elk moment
omdat je jezelf steeds beter kent

Als ik mij voel fijn
dan kan ik echt zijn
ik ben dan erg blij
want dan

ben ik echt vrij

Fragment uit "Lichtgevende Ogen"

Het was allemaal een droom. Een droom die nu voorbij leek, want Ilse werd wakker. Ze opende haar ogen. Alles was wazig. Ze was niet in haar huis! Er klonk een hoog gepiep, en naast haar een zwaar gehijg. Ilse kneep haar ogen dicht. En opende ze toen weer. Dit keer was alles minder wazig. Ze lag in een ziekenhuisbed, met een soort van plastic gordijn eromheen. Een infuus stak in haar rechterarm. Ze wilde een arm uitstrekken, maar dat ging niet. Haar armen zaten vastgebonden, evenals haar benen. Ze voelde paniek opkomen.
Ze keek naar rechts en zag daar dezelfde man liggen, als die in de ingang van het politiebureau had gelegen. De man draaide zich naar haar toe, en opende ineens zijn ogen. Ilse's mond viel open: zijn ogen gaven licht. Een diep, lichtblauw licht.
"Het universum is een singulariteit", sprak de man.
"W... wat?" Ilse's keel voelde droog als kurk.
"We gaan allemaal terug naar God."
"Waarom liggen we hier vastgebonden?", vroeg Ilse.
"Duisternis is inherent aan het universum...", antwoordde de man, heel rustig, heel kalm. Hij glimlachte. Ilse staarde in de ogen, en een traan rolde over haar wang.
"We zijn leven", Ilse wist niet waar ze die woorden vandaan haalde. "We zijn leven in een lichaam. Maar we zijn LEVEN. En daarom -daarom- leven we eeuwig, want LEVEN is eeuwig. Niet dit lichaam, maar wel LEVEN."
De man knikte. "En daarom geen enkele angst om dood te gaan. Want 'dood' bestaat niet."
"LEVEN vibreert, LEVEN stroomt", Ilse's stem brak.
Twee mensen liepen de kamer binnen. Ze droegen dezelfde pakken als in het politiebureau. Een van de twee mannen deed het gordijn van Ilse's 'kamer' open, keek haar even aan en verwisselde toen het infuus.

Lichtgevende Ogen

Lichtgevende Ogen

Een vreemd virus was uitgebroken. De getroffen mensen kregen lichtgevende ogen en leken spiritueel verlicht te zijn geworden. Echter was onbekend wat er verder met deze mensen zou gebeuren. Ze werden in quarantaine gezet, ver weggestopt van de rest van de wereld. Dit leek deze mensen echter weinig te deren. Iedereen reageerde op zijn of haar eigen persoonlijke manier op het virus. Ilse van Dam, ook wel 'Subject twee', bleef ondanks haar diepe staat van vrede en Liefde, zowel haar man als haar vrijheid missen. Er werden experimenten uitgevoerd op de geïnfecteerden en op een gegeven moment ontsnapten ze...

Te bestellen bij Boekscout





Verder een paar schrijfsels

Oorlog is niet tof

Sommige mensen
Vinden oorlog tof
Sommige mensen
Leven voor de strijd
Maar wie komt, dan, tot bloei?

Oorlog is niet tof
We leven niet om te vechten
Maar om te creëren
Om elkaar te helpen
Om met elkaar, met elk mens
Verbinding te maken

Om samen te zijn
En te genieten
Om te leven
Niet om elkaar te verminken
En alles kapot te maken
Wat ons niet zint
Daarvoor zijn we hier niet

Liefde creëert, groeit en bloeit
Oorlog verwoest, doodt en verminkt
Alles telkens opnieuw opbouwen
Laten we niet meer zo leven
Laten we vrede zijn!
En samen, met z'n allen
Er werkelijk iets moois van maken

Een wereld scheppen
Waarin we allemaal kunnen bloeien
Oorlog is niet tof

Vrede is veel beter!

Vliegeren in Oekraïne

Enkele maanden geleden werd er een vliegtuig neergeschoten, dat over Oekraïne vloog. Er vielen veel doden, letterlijk. Waaronder veel Nederlanders. De hele wereld schrok hiervan. Het lijkt me vreemd, als er nu nog vliegtuigen over dit land vliegen. Want het zou zo weer gebeuren.

Maar als we niet kunnen vliegen, kunnen we misschien wel gaan vliegeren. Op een mooie vlieger kunnen geen raketten afgestuurd worden. En dan zijn we toch nog in de lucht. Vliegeren is erg leuk om te doen. En misschien waait het, in het verre Oekraïne, ook nog behoorlijk. Een heleboel mooie vliegers, allemaal in felle kleuren. En mooie vormen. En dan op elke vlieger de naam van een van de slachtoffers. Laten we deze mensen niet vergeten!

Ik herinner mij de dag, dat de lijkenauto's in stilte over de wegen van Nederland reden. En dat mensen klapten, bescheiden. Want het was een hele klap. Ik huilde stilletjes, toen deze beelden op televisie werden uitgezonden. Live.
Vliegers klappen niet.

Elk menselijk leven is waardevol. Laten we met z'n allen gaan vliegeren, om deze verloren levens te herdenken. Om ze nog even te laten leven, in de lucht. Veilig, met de touwtjes in handen. Er is geen raket, die deze vliegers neer kan halen. Laten we gaan vliegeren, als deze mensen worden begraven. Laat ze ruisen in de wind, laat ze heengaan in de lucht. De kinderen, de vrouwen, de mannen. Misschien leven ze nog ergens, en vinden ze dit heel fijn. Je kan niet genoeg aan een medemens denken, die heen is gegaan. Al deze mensen, op weg naar vakantie, op zakenreis of anders. Ze zullen altijd in onze herinnering blijven.

Misschien kunnen we wel één gigantische vlieger op laten, vastgehouden door meer dan tien mensen. En op deze vlieger staan de namen van alle slachtoffers. Ook de Australiërs, en anderen. Laten we deze vlieger op laten als het heel hard waait, misschien wel stormt. En het filmen, en fotograferen. En laten we dan, allemaal tegelijk, de touwtjes loslaten. Zodat de vlieger met de wind mee kan gaan. Laten we deze mensen ook langzaam loslaten, zoals de vlieger in de wind. En laat ze voortleven in onze harten.

Je bent niet wat je hebt

Als 'patiënt' kom ik zo nu en dan lotgenoten tegen, mensen die dezelfde aandoening als mij hebben. Wat ik vrij vaak merk, is dat een deel van die mensen zich zo'n beetje helemaal identificeren met hun aandoening. Ze lijken er de hele dag mee bezig te zijn. Ik heb ook van dat soort periodes, maar eigenlijk word ik daar niet gelukkig van. Vooral als ik (dan) op vakantie ga of anderszins even in een hele andere omgeving/situatie ben, dan ga ik nadenken over mijn situatie en hoe ik (de laatste tijd) in het leven sta.

Elk mens is uniek en ja, op sommige vlakken lijken we op elkaar. Maar we hebben allemaal andere interesses -en dromen. En onze psychoses zijn vaak ook heel anders. Maar we zijn heel wat meer dan onze psychoses. Vooral als we wat stabieler zijn. Dan gaan we vooruit kijken. Dan komen onze interesses weer terug. En onze dromen. Ik denk dat we ons vooral op dit laatste moeten richten. Natuurlijk hebben we gevoeligheden -net als elk ander mens! De een krijgt de griep, de ander een psychose. Maar verder zijn we eigenlijk heel normale mensen, en toch best wel veel gelijk aan iemand zonder deze kwaal. Want ook wij nemen graag deel aan deze samenleving, elk op onze eigen manier.

Ik heb vier boeken geschreven. Deze zijn allemaal uitgegeven. Eén boek ligt in de Verenigde Staten, te wachten op vertaling. Want uitgeverij America Star Books gaat dit boek (ook) in de VS, Canada en Engeland uitgeven. Ik schreef als kind al. Ik vond, en vind, het heerlijk om te schrijven. Het was altijd een droom van mij geweest. Om tenminste één boek uit te geven. En dit na al mijn psychosen. Wat ik ook heel tof vind, is creatief bezig zijn. Vooral op de computer. Daarom ben ik mijzelf aan het leren om websites te bouwen. Ik heb al drie boeken over webdesign uit. Ik heb al zo'n acht (mooie) websites gemaakt. En dit ondanks mijn aandoening. Doordat ik dingen doe en onderneem die ik erg leuk vind, voel ik mij gelukkiger, dan wanneer ik dit alles niet zou doen. Door het volgen van mijn (unieke) interesses en dromen zorg ik voor mezelf. Ik denk dat ze dit ook in de psychiatrie zouden moeten toepassen: met 'patiënten' praten over hun interesses -en dromen. En samen een plan maken, over hoe dit te verwezenlijken. Ik denk, dat door zo in het leven te staan, en ermee om te gaan, je op de langer(e) termijn minder klachten zult ervaren omdat je meer energie krijgt om hiermee te copen. Je leven bestaat niet meer alleen uit het enkel en alleen omgaan met je aandoening. Zo kom je niet verder. Ze zeggen vaak in de GGZ: zoek afleiding. Maar het moet een afleiding zijn, die bij je past. Waardoor je je werkelijk beter voelt, vooral op de langere termijn.

Toen het, jaren geleden, echt slecht met mij ging, ben ik 'gewoon' begonnen met werken. Ik werd helemaal slecht van de omgeving waarin ik vertoefde (een psychiatrisch ziekenhuis) en ook de medicatie vond ik behoorlijk onprettig. Ik had geen zin meer om verder te leven, maar ik heb mijzelf eruit gevochten. Juist doordat ik zoveel ging werken, en weer studeerde, had ik zoveel afleiding dat ik het ziekenhuis weer kon verlaten. En toen de dosering van de medicatie wat omlaag ging, begon ik mij pas echt beter te voelen. Ik was op die plek alleen nog maar bezig met mijn aandoening. Ik kon op een gegeven moment niks meer -door die omgeving. Maar misschien heb ik het wel moeten meemaken, want sinds die periode relativeer ik veel meer, heb enorm veel meer humor en voel me (een stuk) gelukkiger!

Ik probeer uit alle ellende iets positiefs te halen en het zo een plek te geven. Ik probeer te omarmen wat ik ervaren heb en er zelfs met wat humor op terug te kijken. En ik weet nu, dat ik veel meer ben dan mijn aandoening. Ik heb een aandoening, ik ben er niet een. Ik ben eigenlijk normaal, maar heb een kwetsbaarheid waardoor ik niet teveel stress in één keer kan verdragen -althans nog niet. Maar er zijn genoeg, zogenaamde 'normale' mensen, die ook wat hebben. De een heeft reuma, de ander krijgt heel vaak de griep. En weer iemand anders is ergens allergisch voor. En nog iemand heeft suikerziekte -daar moet je ook pillen voor slikken!

Ik hoop dat ik een ieder kan meegeven, dat het leven heel wat meer omvat dan een (geestelijke) aandoening. Dat je je dromen moet volgen en blijven volgen! Dat je het leven moet omarmen in haar totaliteit. Dat je voor jezelf moet zorgen en van jezelf houden. Ook als het moeilijk is. Ik weet hoe moeilijk dit (soms) is maar anderen zijn je al voorgegaan. Ook voor jou gaat de zon (weer) schijnen. Je bent een mens met heel veel (mooie) eigenschappen. Je hebt een aandoening. Maar je bent niet wat je hebt!

Eigen Risico of EIGEN RISICO?

Ik slik medicijnen om te voorkomen dat ik risico loop op een (nieuwe) psychose. Echter, moet ik dan een 'Eigen Risico' betalen. Ik snap hier helemaal niks van.. ik wil juist geen risico lopen en daarvoor moet ik dan een 'Eigen Risico' van 360 euro betalen.

Voor mij is het een gegeven dat ik medicijnen moet gebruiken. Ik zou juist werkelijk EIGEN risico lopen als ik daarmee zou stoppen. Alsof gezondheid een 'eigen risico' heeft. Als je behandeld moet worden, dan moet dat. Daar kun je (dan) meestal niet onderuit komen.

Naast deze onlogica is het ook gewoon ronduit oneerlijk dat mensen, die wat minder gezond zijn, dat bedrag moeten betalen. Het lijkt dan net alsof je gestraft wordt omdat je ziek bent. Ik denk echter dat het juist goed is als je je wel laat behandelen wanneer je een lastige kwaal hebt. En dat je daarvoor niet extra hoeft te betalen. Er dient geen tweedeling te komen tussen gezonde, en zieke, mensen!

Als derde argument, is het vaak een gegeven dat mensen die in de psychiatrie zitten, een (zeer) laag inkomen hebben zoals WWB of Wajong. 360 euro is een aanslag op hun portemonnee, die sowieso slechts amper gevuld is door het lage inkomen!

Ik pleit daarom voor afschaffing van dit hele 'Eigen Risico', niet alleen voor mensen in de psychiatrie, maar voor iedereen. Of maak het inkomensafhankelijk. Dan wordt eerdergenoemde, (zeer) kwetsbare, groep tenminste ontzien. Het lijkt, onder andere door dit 'Eigen Risico', alsof een aantal mensen onder de armoedegrens terecht komen en dat is geen leven.. ook niet voor mensen in de psychiatrie!