Schrijven

Vliegeren in Oekraïne

Enkele maanden geleden werd er een vliegtuig neergeschoten, dat over Oekraïne vloog. Er vielen veel doden, letterlijk. Waaronder veel Nederlanders. De hele wereld schrok hiervan. Het lijkt me vreemd, als er nu nog vliegtuigen over dit land vliegen. Want het zou zo weer gebeuren.

Maar als we niet kunnen vliegen, kunnen we misschien wel gaan vliegeren. Op een mooie vlieger kunnen geen raketten afgestuurd worden. En dan zijn we toch nog in de lucht. Vliegeren is erg leuk om te doen. En misschien waait het, in het verre Oekraïne, ook nog behoorlijk. Een heleboel mooie vliegers, allemaal in felle kleuren. En mooie vormen. En dan op elke vlieger de naam van een van de slachtoffers. Laten we deze mensen niet vergeten!

Ik herinner mij de dag, dat de lijkenauto's in stilte over de wegen van Nederland reden. En dat mensen klapten, bescheiden. Want het was een hele klap. Ik huilde stilletjes, toen deze beelden op televisie werden uitgezonden. Live.
Vliegers klappen niet.

Elk menselijk leven is waardevol. Laten we met z'n allen gaan vliegeren, om deze verloren levens te herdenken. Om ze nog even te laten leven, in de lucht. Veilig, met de touwtjes in handen. Er is geen raket, die deze vliegers neer kan halen. Laten we gaan vliegeren, als deze mensen worden begraven. Laat ze ruisen in de wind, laat ze heengaan in de lucht. De kinderen, de vrouwen, de mannen. Misschien leven ze nog ergens, en vinden ze dit heel fijn. Je kan niet genoeg aan een medemens denken, die heen is gegaan. Al deze mensen, op weg naar vakantie, op zakenreis of anders. Ze zullen altijd in onze herinnering blijven.

Misschien kunnen we wel één gigantische vlieger op laten, vastgehouden door meer dan tien mensen. En op deze vlieger staan de namen van alle slachtoffers. Ook de Australiërs, en anderen. Laten we deze vlieger op laten als het heel hard waait, misschien wel stormt. En het filmen, en fotograferen. En laten we dan, allemaal tegelijk, de touwtjes loslaten. Zodat de vlieger met de wind mee kan gaan. Laten we deze mensen ook langzaam loslaten, zoals de vlieger in de wind. En laat ze voortleven in onze harten.

Je bent niet wat je hebt

Als 'patiënt' kom ik zo nu en dan lotgenoten tegen, mensen die dezelfde aandoening als mij hebben. Wat ik vrij vaak merk, is dat een deel van die mensen zich zo'n beetje helemaal identificeren met hun aandoening. Ze lijken er de hele dag mee bezig te zijn. Ik heb ook van dat soort periodes, maar eigenlijk word ik daar niet gelukkig van. Vooral als ik (dan) op vakantie ga of anderszins even in een hele andere omgeving/situatie ben, dan ga ik nadenken over mijn situatie en hoe ik (de laatste tijd) in het leven sta.

Elk mens is uniek en ja, op sommige vlakken lijken we op elkaar. Maar we hebben allemaal andere interesses -en dromen. En onze psychoses zijn vaak ook heel anders. Maar we zijn heel wat meer dan onze psychoses. Vooral als we wat stabieler zijn. Dan gaan we vooruit kijken. Dan komen onze interesses weer terug. En onze dromen. Ik denk dat we ons vooral op dit laatste moeten richten. Natuurlijk hebben we gevoeligheden -net als elk ander mens! De een krijgt de griep, de ander een psychose. Maar verder zijn we eigenlijk heel normale mensen, en toch best wel veel gelijk aan iemand zonder deze kwaal. Want ook wij nemen graag deel aan deze samenleving, elk op onze eigen manier.

Ik heb vier boeken geschreven. Deze zijn allemaal uitgegeven. Eén boek ligt in de Verenigde Staten, te wachten op vertaling. Want uitgeverij America Star Books gaat dit boek (ook) in de VS, Canada en Engeland uitgeven. Ik schreef als kind al. Ik vond, en vind, het heerlijk om te schrijven. Het was altijd een droom van mij geweest. Om tenminste één boek uit te geven. En dit na al mijn psychosen. Wat ik ook heel tof vind, is creatief bezig zijn. Vooral op de computer. Daarom ben ik mijzelf aan het leren om websites te bouwen. Ik heb al drie boeken over webdesign uit. Ik heb al zo'n acht (mooie) websites gemaakt. En dit ondanks mijn aandoening. Doordat ik dingen doe en onderneem die ik erg leuk vind, voel ik mij gelukkiger, dan wanneer ik dit alles niet zou doen. Door het volgen van mijn (unieke) interesses en dromen zorg ik voor mezelf. Ik denk dat ze dit ook in de psychiatrie zouden moeten toepassen: met 'patiënten' praten over hun interesses -en dromen. En samen een plan maken, over hoe dit te verwezenlijken. Ik denk, dat door zo in het leven te staan, en ermee om te gaan, je op de langer(e) termijn minder klachten zult ervaren omdat je meer energie krijgt om hiermee te copen. Je leven bestaat niet meer alleen uit het enkel en alleen omgaan met je aandoening. Zo kom je niet verder. Ze zeggen vaak in de GGZ: zoek afleiding. Maar het moet een afleiding zijn, die bij je past. Waardoor je je werkelijk beter voelt, vooral op de langere termijn.

Toen het, jaren geleden, echt slecht met mij ging, ben ik 'gewoon' begonnen met werken. Ik werd helemaal slecht van de omgeving waarin ik vertoefde (een psychiatrisch ziekenhuis) en ook de medicatie vond ik behoorlijk onprettig. Ik had geen zin meer om verder te leven, maar ik heb mijzelf eruit gevochten. Juist doordat ik zoveel ging werken, en weer studeerde, had ik zoveel afleiding dat ik het ziekenhuis weer kon verlaten. En toen de dosering van de medicatie wat omlaag ging, begon ik mij pas echt beter te voelen. Ik was op die plek alleen nog maar bezig met mijn aandoening. Ik kon op een gegeven moment niks meer -door die omgeving. Maar misschien heb ik het wel moeten meemaken, want sinds die periode relativeer ik veel meer, heb enorm veel meer humor en voel me (een stuk) gelukkiger!

Ik probeer uit alle ellende iets positiefs te halen en het zo een plek te geven. Ik probeer te omarmen wat ik ervaren heb en er zelfs met wat humor op terug te kijken. En ik weet nu, dat ik veel meer ben dan mijn aandoening. Ik heb een aandoening, ik ben er niet een. Ik ben eigenlijk normaal, maar heb een kwetsbaarheid waardoor ik niet teveel stress in één keer kan verdragen -althans nog niet. Maar er zijn genoeg, zogenaamde 'normale' mensen, die ook wat hebben. De een heeft reuma, de ander krijgt heel vaak de griep. En weer iemand anders is ergens allergisch voor. En nog iemand heeft suikerziekte -daar moet je ook pillen voor slikken!

Ik hoop dat ik een ieder kan meegeven, dat het leven heel wat meer omvat dan een (geestelijke) aandoening. Dat je je dromen moet volgen en blijven volgen! Dat je het leven moet omarmen in haar totaliteit. Dat je voor jezelf moet zorgen en van jezelf houden. Ook als het moeilijk is. Ik weet hoe moeilijk dit (soms) is maar anderen zijn je al voorgegaan. Ook voor jou gaat de zon (weer) schijnen. Je bent een mens met heel veel (mooie) eigenschappen. Je hebt een aandoening. Maar je bent niet wat je hebt!

Eigen Risico of EIGEN RISICO?

Ik slik medicijnen om te voorkomen dat ik risico loop op een (nieuwe) psychose. Echter, moet ik dan een 'Eigen Risico' betalen. Ik snap hier helemaal niks van.. ik wil juist geen risico lopen en daarvoor moet ik dan een 'Eigen Risico' van 360 euro betalen.

Voor mij is het een gegeven dat ik medicijnen moet gebruiken. Ik zou juist werkelijk EIGEN risico lopen als ik daarmee zou stoppen. Alsof gezondheid een 'eigen risico' heeft. Als je behandeld moet worden, dan moet dat. Daar kun je (dan) meestal niet onderuit komen.

Naast deze onlogica is het ook gewoon ronduit oneerlijk dat mensen, die wat minder gezond zijn, dat bedrag moeten betalen. Het lijkt dan net alsof je gestraft wordt omdat je ziek bent. Ik denk echter dat het juist goed is als je je wel laat behandelen wanneer je een lastige kwaal hebt. En dat je daarvoor niet extra hoeft te betalen. Er dient geen tweedeling te komen tussen gezonde, en zieke, mensen!

Als derde argument, is het vaak een gegeven dat mensen die in de psychiatrie zitten, een (zeer) laag inkomen hebben zoals WWB of Wajong. 360 euro is een aanslag op hun portemonnee, die sowieso slechts amper gevuld is door het lage inkomen!

Ik pleit daarom voor afschaffing van dit hele 'Eigen Risico', niet alleen voor mensen in de psychiatrie, maar voor iedereen. Of maak het inkomensafhankelijk. Dan wordt eerdergenoemde, (zeer) kwetsbare, groep tenminste ontzien. Het lijkt, onder andere door dit 'Eigen Risico', alsof een aantal mensen onder de armoedegrens terecht komen en dat is geen leven.. ook niet voor mensen in de psychiatrie!